Gisteren hadden ze in mijn drieliterpan staan pruttelen: de aardappels en de zuurkool vers uit het vat. Heerlijk rook het in huis, echt najaarsachtig. Voorjaar, zomer en winter, best mooi en gezellig hoor, toch, geef mij maar het najaar, de herfst.

In augustus kijk ik al uit naar voortjagende wolkenvelden, dwarrelende blaadjes, soms afgewisseld met een stevige storm, zelfs een zwiepende regenbui die kletsnatte bladeren tegen mijn ramen slaat, kan mij bekoren. Voor mij begint de herfst al op 1 september. Het lijkt wel of van de ene op de andere dag iets verandert. Het blauw van de wolken is anders dan anders en dan de geluiden!!! Kinderstemmen, .hoewel dichtbij, klinken wat veraf en ijler. Zelfs de toeter van de oud-ijzerman lijkt een iets andere toon voort te brengen. Het kittige paardje voor een rijtuigje, ja dat zie je nog zo nu en dan in ons dorp, heeft een ‘holle'draf. Wat dan ontbreekt, is de geur van het hoevenbeslaan. Veel moeite om me die te herinneren, heb ik niet. Die viel me het eerste op toen wij in 1966 hier kwamen wonen. En dan het mooie weer dat september heel dikwijls biedt. Zoals gisteren, 24 graden en toch verschillend met een soortgelijke temperatuur in de zomer. Warm met iets fris.

Nog een week september, dan oktober met herfstbloemen, herfstbladeren en takken die erom vragen in kleurige potten of vazen gezet te worden. Mijn zus, die vandaag jarig is zei toen ik haar belde heel blij: ik ben een herfstkindje Het zit dus kennelijk in onze genen, heel logisch daarom, die feestmaaltijd. Zo dadelijk ga ik wel het afgekoelde restant invriezen, in drie bakjes, louter uit zelfbescherming, want of ik het zou kunnen laten om nog eens dunnetjes ‘over te vieren', daar durf ik geen ja op te zeggen.