Het was een probeersel, ongeveer vier weken geleden. Vijf pompoenpitten stopte ik in een bloembak in de kamer. Het was te vroeg, maar wie weet. . .

Jawel hoor, twee weken later kwam tot mijn verbazing en vreugde de pit omhoog, op een dun steeltje. Binnen een week verschenen vier kleine blaadjes. Heel voorzichtig verplantte ik het pompoengeval.

Iedereen die het horen en zien wilde, wees ik vol trots op mijn beschermeling. Dit jaar vroeg pompoenen, verheugde ik me in stilte.

Tot. . .

Aan de hiernaast geplaatste foto hoef ik niets toe te voegen. Zomaar, van de een op andere dag wég pompoendromen. Het kan zijn dat ik mijn snode plannen met de toekomstige vruchten ongewild op het jonge plantje had overgebracht. Óf zorgden ontluikende pompoenmoedergevoelens ervoor dat de toekomstige kindertjes niet in de pan zouden eindigen?