Het begon zo vredig. Het kauwenpaartje fourageerden in het gras tegenover mijn tuintje, vredig...totdat de merel hun pad kruiste.

Oorlog!!

Hoe had die merel nu ooit kunnen denken dat hij het tegen dat tweetal kon opnemen! Een halve vleugel armer schoot hij onder een geparkeerde auto. Zoonlief ging kijken, maar kon er niet bij. We maakten al plannen voor de vogelopvang, maar zover kwam het niet. De merel werd niet meer teruggezien.

De kauw wel, op een plaats waar ik hem of haar niet verwachtte. Op mijn doorzichtige, plastic voederhuisje aan het raam. Het was geen gezicht. Het beest stak er een staartlengte buiten, terwijl driftig gepikt werd aan de pinda's voor de meesjes. Ook de mezenbol moest het ontgelden. Pikken wat je krijgen kunt, moet hij gedacht hebben. Toen de bollen op het huisje onbereikbaar bleken, richtte hij zijn aandacht op de bol aan het ingenieuze hangertje aan de balkonpaal. Mis, mis, mis. De bol zwiepte heen en weer, maar iets te pikken lukte niet. Dan de andere bol, aan de andere paal. Ook mis.

Wacht even, het verhaal is nog niet uit.

De volgende morgen opende ik de lamellen en keek verbaasd naar buiten. Wat mankeerde er toch, er was ergens een leegte. Jawel, dat klopte. De houder van de mezenbol aan de eerstgenoemde paal lag meters verderop in het gras. Zónder bol. Het mezenvoer aan de andere paal was ook verdwenen. Het stevige touwtje waaraan hij gehangen had, was doorgeknaagd - (knagen kauwen eigenlijk wel?) - en de haak lag op op het pad. Het voederhuisje was er gelukkig nog. De beide toch nog flinke mezenbollen waren verdwenen. Ik vermoed zo dat die in het kauwennest in de eik verderop te vinden zijn.

Tot nu toe heeft de kauw zich nuiet meer laten zien.

Ik heb zo'n idee dat het komt, omdat ik de lelijkste heks uit mijn verzameling heb gevraagd een oogje in het zeil te houden. Ze deed het graag!