Volgend jaar ga ik beslist paardenbloemen kweken, in een grote bak, want ik heb geen tuin meer. Waarom? De ‘Gelée de pissenlit' die ik vorige week kocht, smaakte opperbest. Volgens het recept (gewoon in google even intikken ‘Gelée de pissenlit) heb je voor drie potjes 300 gram bloemhoofdjes zonder steel nodig.
Hoeveel plantjes zouden dat zijn? Geen idee. Slim dus om eerst bloemen per plant te tellen, voor ik me weer eens stort in iets wat niet echt te overzien is. (Denk maar aan de schaapsvachten als u het stukje ‘Wol' gelezen hebt)
De naam van deze gelei verwijst naar het vochtafdrijvend karakter van de plant. Een plant overigens met meer dan één toepassing. Ook de jonge blaadjes zijn eetbaar. Staat dus ergens molsla op het menu, dan weet u bij deze wat u krijgt voorgeschoteld. Het staat natuurlijk wel chique om de Franse naam op het etiket te schrijven, maar gezien de verwijzing, klinkt Paardenbloemengelei smakelijker. Smaken doet de gelei zeker. Denk aan een combinatie van abrikozen, ananas en sinaasappelmarmelade. Goed gekoeld gebruiken.