Neem nu ‘Frank van Wezels roemruchte jaren'. Mijn man las het talloze malen (nee, dat is niet overdreven) en elke keer met evenveel plezier. ‘Kind, lees het toch eens', zei hij steeds weer. 'Het is zo leuk.' Uiteindelijk ging ik overstag. Ik, lezend op de bank in de voorkamer, hij verwachtingsvol op mij lettend aan de tafel in de achterkamer.
Echt, ik wilde er graag om lachen, heus waar, maar het lukte niet. Wanneer komt dat leuke deel nu, vroeg ik mij bijna wanhopig af. Gelooft u me als ik zeg dat het niet kwam? Ik had het gevoel dat ik zijn plezier in het boek bedierf. Hoe ik het ook probeerde, ik kon het boek (en meer aangeraden boeken) niet onbevangen lezen. Ik ben het helemaal met u eens, een akelige eigenschap.

Een vriendin van mij pakte het anders aan. Vorig jaar kwam ze met een stapel boeken. ‘Bij mij staan ze toch maar in de kast', zei ze. ‘Misschien vind je er iets bij. Ik ken ze, dus doe maar rustig aan.' Verder niets.

Ik heb ze gelezen, allemaal. In volstrekt willekeurige volgorde: ‘De ordening' van Kees van Beijnum, ‘Wie scheep gaat' van Rascha Peper, ‘De dochter' van Jessica Durlacher, ‘Spijkerschrift' van Kader Abdolah en ‘Een schitterend gebrek' van Arthur Japin.
Het ene boek sprak me meer aan dan het andere, maar er zijn er bij die ik inmiddels al drie keer gelezen heb.

Nu wordt het, tot mijn spijt, tijd om ze terug te brengen. De titels heb ik genoteerd. Ik wil ze beslist nog een keer lezen. Misschien koop ik ze wel en anders, de bibliotheek!

Hebt u een boek in gedachten dat u wilt aanraden? Noem alleen de titel in gastenboek of als reactie, maar alsjeblieft vertel niet waarom het gelezen moet worden of hoe leuk het is!