Ludo gaat niet weg. 'Mijn slee, toe nu pap, mijn slee.' Beneden, in zijn hondenmand, doet Bruno slaperig een oog open. Wat is dat toch voor lawaai? Wat roept het baasje? Slee? Sneeuw? Die woorden kent hij niet, maar één ding begrijpt hij wel. Het baasje wil naar buiten en dat wil hij ook. Blaffend staat hij onderaan de trap. Papa en mama staan maar op. Van slapen komt nu toch niets meer.
'Wassen en aankleden', zegt mama. ‘Vooruit Ludo.' Ludo trekt een lelijk gezicht. Wassen? Waarom? De sneeuw is toch ook een beetje nat? Weet je wat? Hij maakt alleen zijn haar nat, dan lijkt het net of hij zich gewassen heeft. Broek aan, trui aan, sokken, laarzen. ‘Ik ben klaar, mam, mag ik gaan?' ‘O nee, eerst eten en dan wachten op mij', zegt papa. ‘Ik wil weten waar je gaat sleeën.' Ludo schrokt zijn boterham naar binnen.
Schiet nou op, pap, denkt hij. Gelukkig heeft papa zijn slee al uit de schuur gehaald. Weet je wat? Even proberen of hij het nog doet. Proberen is niet echt sleeën, dus dat mag vast wel. Toch zegt hij maar heel zacht: ‘Kom Bruno', want misschien vindt papa proberen ook niet goed.

Buiten springt Bruno happend naar de sneeuwvlokjes. Wat een rare dingen. Ze zijn nat en koud en zijn poten? Wat gek, hij ziet zijn hondenvoetjes niet meer. Ze zijn weggezakt in de sneeuw. Ludo is al lang vergeten dat hij op papa moet wachten. Met zijn slee zigzaggend achter zich aan rent hij over de besneeuwde stoep. Hij weet precies waar hij wil sleeën. Op de heuvel aan het eind van het dorp.

Bruno is gauw gewend aan de sneeuw. Zo nu en dan kijkt hij om. Wat zijn dat voor hondenvoetstapjes. Loopt er nog een hond? Hij blaft: Waar ben je hond, ga je mee spelen? ‘Dommerd', zegt Ludo. ‘Dat zijn jouw pootjes. Er is geen andere hond.'

Op de heuvel zijn veel kinderen. Ludo blijft even kijken, dan gaat hij op zijn buik op de slee liggen. Brr, toch wel een beetje griezelig, zo met je hoofd naar beneden. Bruno kwispelt. Nu doet het baasje toch wel erg gek. Oei, daar gaat-ie. Wat gaat dat snel! Blaffend rent hij achter de slee aan. Baasje pas op, pas op, daar is een sloot. Ludo ziet de sloot ook, maar te laat. Hij kan niet meer stoppen.

Plons. Met slee en al roetsjt hij de sloot in en verdwijnt onder water.
Kinderen gillen, vaders rennen en Bruno? Bruno springt het water in. Baas, baas! Wacht daar, dat is zijn jas. Bruno sjort en trekt, net zo lang tot Ludo boven water komt. Wel tien paar handen trekken hem op de kant. Wat ziet hij wit! Een van de vaders legt zijn hoofd opzij en een ander drukt op zijn borst. Floep. Ludo spuugt een grote straal water uit. ‘Jassen, dekens, een ambulance.' De mensen roepen door elkaar, maar alles komt er.

Wie er ook komt, is papa. Hij heeft overal naar Ludo gezocht. Straf krijg je, een week geen televisie, niet naar buiten, mompelt hij met een boos gezicht. Dan ziet hij de mensen bij de sloot. Is daar iets gebeurd? Ludo! Papa geeft een schreeuw van schrik. ‘Het gaat wel goed met hem', zegt een van de vaders. ‘Maar voor alle zekerheid moet hij toch maar even naar het ziekenhuis. Die hond heeft hem gered.' Papa slaat zijn armen om Ludo heen. ‘Ludo toch.' ‘Ik wou alleen de slee even proberen.' Ludo's stem bibbert van kou en van schrik. Bruno likt hem over zijn gezicht, blij dat het baasje weer praat.
Met gillende sirene komt de ambulance aanrijden. Twee minuten later ligt Ludo op de brancard en schuiven de broeders hem in de auto. ‘Mag Bruno mee?' vraagt Ludo. ‘Hij heeft mij gered.'

Natuurlijk mag dat niet. Stel je voor, een hond in een ambulance. ‘Ik breng hem wel naar huis', zegt de buurman die er ook bij is. ‘Dan vertel ik je moeder meteen wat er gebeurd is. Kom held, naar huis.' Held? Is hij een held? Dat begrijpt Bruno niet. Hij heeft het baasje alleen maar uit het water getrokken. Dat zou elke hond toch doen?

© cwzvd