Geen auto dus, maar een scootmobiel. De voorbereidingen zijn al getroffen wat aanvraag en zo betreft. Ook worden stappen ondernomen om te bezien hoe en of deze vierwieler mijn berging in kan.De juffrouw van de gemeente was heel vriendelijk. “Maar mevrouw, waarom hebt u niet eerder een aanvraag ingediend.” “Omdat ik een vreselijk mens ben, mevrouw. Ik moet er zelf aan toe zijn, alle goede raadgevingen ten spijt.” Niet omdat ik me ervoor zou schamen of iets in de trant van “wat zullen de mensen wel zeggen”, nee, als ik denk dat het nog wel gaat, ben ik niet voor rede vatbaar. Ik beken het nederig. Hoe het zij, het geval komt er. Ik kan dan zelf bij kinderen en kleinkinderen op bezoek. Zelfs naar de dochters die verderweg wonen, al moet de accu dan wel opgeladen worden. Dus binnen niet al te lange tijd tuf ik door het Limburgse. In afwachting daarvan nog maar even de verkeersregels voor dit vervoermiddel bestuderen om goed beslagen ten ijs te komen. Hoewel, ik wacht maar even met op stap gaan tot er van ijs geen sprake meer is, lijkt me veiliger.