Ruim vier jaar geleden hipte er plotseling een enorm wit konijn in de achtertuin van tweede zoon en schoondochter, Het duurde even voor het beest zich liet vangen. Natuurlijk kwam de te verwachten vraag: “Pap, mogen we haar houden?” “Even dan", beslisten vader en moeder. “We moeten wel een briefje ophangen in de supermarkt en rondvragen wie een konijn mist.”

Met het konijn op zijn arm ging tweede zoon naar een buurman, die naar hij wist een konijnenhok over had. De goede man schrok zich een hoedje. “W-w-wat is dat?”
Dat ik niet overdrijf is aan de foto’s te zien.

Om een lang verhaal kort te maken: niemand meldde zich. Het konijn mocht blijven en kreeg de naam Wammes én een vriendje: Kwibus. Ze hadden het enorm naar hun zin. De baas maakte een heuse konijnenflat onder de glijbaan van de meisjes en ze konden rennen door de tuin. Soms moesten ze worden uitgegraven, omdat ze een hol in de border maakten.

Na vier jaar werd Wammes ziek, érg ziek. “Pap, zo kan het niet langer”, zeiden de meisjes na verloop van tijd dapper. “Ze moet echt een spuitje krijgen.” Het was een verdrietig moment. Wammes werd in naaste familiekring begraven, een kaarsje gebrand en na een poosje de tranen gedroogd. Kwibus bleef eenzaam achter. Niet lang. Er kwam een vriendje om hem te troosten: Stampertje.

Wie naar een konijnenasiel gaat, komt niet met lege handen thuis, Ook vrouwtje Wizzy en mannetje Elmo deden hun intrede. Vier vriendjes? Nou nee, de twee paren kunnen elkaar niet luchten of zien. Ook konijnen hebben dus zo hun voorkeur. Afzonderlijk buiten laten spelen is noodzakelijk, anders zullen pootjes, oren en staartjes door de lucht vliegen.

Wammes is er niet meer, maar zij leeft voort in het kinderboek dat schoondochter Alice schreef en waarvoor het witte konijn model stond: Speurneus in nood.(ISBNnr.978-90-484-0790-3)
Evenzo in mijn verhaaltje: De sneeuw heeft oren. (Categorie om voor te lezen Bart en Maartje).

Alle foto's zijn gemaakt door Alice Zijlstra-Lemmens.